Ένα μικρό, χαρακτηριστικό απόσπσμα από το ομώνυμο βιβλίο μου, που μόλις εκδόθηκε:
Τελικά υπάρχουν και σήμερα άστεγοι, συλλογίστηκε ο Λεό, κι ας διατείνονται οι κρατούντες ότι έχουν εξαλειφθεί. Οι ταλαίπωροι, τρέχουν από ερείπιο σε ερείπιο, για να μη μείνουν στο δρόμο και τους εξοντώσουν κάποιοι φανατικοί, αλλά όπως φαίνεται ούτε εκεί μπορούν να βρουν ησυχία. Αντί το κράτος να ενδιαφερθεί να τους λύσει το πρόβλημα, τους κυνηγάει. Αντί να βρει τρόπο να τους στεγάσει και να τους σιτίσει, τους στέλνει για λίγο στη φυλακή και από κει πάλι στο δρόμο, όπου εκεί είναι βέβαιο ότι θα εξοντωθούν σε κάποια συμπλοκή. Ένας εύκολος και ανέξοδος, αλλά συνάμα και αποτρόπαιος τρόπος, για την εξαφάνιση ενός κοινωνικού φαινομένου που θεωρούν ότι αμαυρώνει την εικόνα της δήθεν πολιτισμένης δυτικής κοινωνίας τους. Αντί λοιπόν να διαθέτουν τη στοιχειώδη ευαισθησία για να λύσουν ένα πραγματικά ανθρώπινο πρόβλημα, κάνουν ό, τι είναι δυνατόν για να εξαφανίσουν, όχι τα αίτια του προβλήματος, αλλά τα ανυπεράσπιστα θύματά του.
